Drescher, Trudy

In het naoorlogse Rotterdam speelde Trudy Drescher in de waterrijke wildernis die zich op het puin van de Mariniersweg had gevormd. Daar speelde zij tussen het riet en observeerde zij het leven van kikkers, padden en salamanders. Ook maakte zij er kennis met de dood toen zij een gestorven vogeltje vond. In een poging de vergankelijkheid tegen te gaan, begon zij als kind dode dieren te tekenen. Zo natuurgetrouw mogelijk. Trudy maakt met name dierplastieken. Kikkers, vogels, muizen. Haar werk getuigt van een nauwkeurige observatie van de natuur, ook – en in zekere zin juist – van de menselijke. In haar werk is de herkenning zo direct dat de vergelijking tussen mens en dier verdwijnt. In hun overeenkomstigheid vallen zij samen. Voor Trudy Drescher is boetseren een tekenen in de ruimte, de vormen bouwt zij hol op. Zij gebruikt geen glazuur. Maar met uitsluitend klei is zij in staat kleurschakeringen te bereiken die een onderhuids leven doen vermoeden. Door verschillende soorten klei in subtiele kleurnuances te gebruiken, schildert zij als het ware met klei. De huid van de plastieken geeft zij hiermee een tere doorschijnendheid die de lichamelijkheid van het werk versterkt (tekst bron website kunstenaar).