Hanneke Giezen is geboren op 6 augustus 1967 te Delft. Tussen 1986 en 1991 bezoekt zij de Academie voor Beeldende Kunsten St. Joost te Breda. In 1991 wordt zij door het Institut Néerlandais te Parijs gevraagd om deel te nemen aan de groepsexpositie 'Le vent du Nord VII'. Daarna volgen er meer exposities in Frankrijk (Parijs, Limoges, Sèvres). Hanneke Giezen woont en werkt in Breda.
Over mijn werk (tekst van de site van de kunstenaar) Mijn kunst gaat over mooi en lelijk, goede en slechte smaak en alles wat daarbij hoort. En dat is heel wat. Bij "mooi" hoort al gauw goed, intelligent, gevoelig en beschaafd. "Lelijk" is slecht, dom, lomp, volks. Om bij de mooie groep te horen omringen mensen zich met exquise pronk en pracht. Op die manier ontstijgen ze de middelmaat en vinden ze aansluiting bij de hogere echelons. Schoonheid en smaak hebben dus alles te maken met status en macht. De mechanismen rond schoonheid en smaak, kunst en kaste, vind ik verbazingwekkend. Dat komt vooral omdat ik een vreemde positie in dat spel heb. ik maak sierschoonheid, maar ben niet degene die ermee pronkt. Dat doen de kopers en verzamelaars. Die positie is vreemd maar vertrouwd. Alle meubelmakers, goudsmeden en hoedenmaaksters die voor adel en elite werkten moeten dat zelfde gevoel hebben gehad. Denk maar aan het naaistertje dat in de winterkou bij kaarslicht met blauwe vingers de parels op de baljurk van de prinses stikt, dat daarbij droomt van het schitterende galabal met de prinses als stralend middelpunt, terwijl zij zelf nooit haar nederige stulpje zal verlaten. Enzovoorts. Ik voel me verwant met dat naaistertje en de meubelmaker, maar er is ook een verschil. Zij volgden deemoedig de beeldtaal van de rijken, ik speel ermee. Soms letterlijk: ik bedek mijn beelden met zoveel schubben en uitsteeksels, dat ze onaanraakbaar worden. Ik kies voor symbolen van macht (bokalen en andere prijsbekers) en overvloed (bonbonnières en terrines). Ik leen vormen uit de barok en rococo en verwijs met mijn motieven naar de geïdealiseerde, gefantaseerde natuur en de edele samenleving waarin het presenteren van de potage of de pralines getransformeerd is tot een spel van fijn geslepen rituelen. Ik gebruik porselein, het materiaal dan van oudsher bestemd was voor de adel en dat de meest zuivere en meest weerbarstige klei is die er bestaat. Ik bedek dat porselein met glanzend glazuur en blinkend goud. Ik doe alles om schoonheid te etaleren, maar doe dat met weinig eerbied voor het betamelijke. Daarin verschil ik van de ambachtslieden. Mijn versieringen zijn te overdadig, het glazuur is wild, de hantering van het porselein is ruig, de vormen zijn asymmetrisch. Daarnaast ontdoe ik de objecten van hun dienstbare karakter. Ze zijn echt niet meer te gebruiken, je kunt ze alleen maar mooi wegzetten en er verliefd naar kijken. Door al die keuzes komen er elementen naar voren die niet geciviliseerd zijn: een speelse humor, sensualiteit, gulzigheid en begeerte. Daar gaat mijn werk dan ook vooral over; over de schoonheid van het uitzinnige, over hebzucht, pronkzucht, de liefde voor de overvloed. Natuurlijk zondig ik daarmee tegen de canon die "form follows function" en "less is more" predikt. Maar dat is prima. Ik houd niet zoveel van het Apollinische. Ik kies liever voor het Dionysische feest, voor de overgave aan een uitbundige schoonheid. En ik vind dat een ernstige zaak. Mijn werk is absoluut geen kamp vol ingewikkelde connotaties en cynische dubbelzinnigheid. Ik zoek serieus naar de grenzen van de schoonheid. Het is weliswaar een schoonheid die sommigen heel lelijk zullen vinden, maar ik vind het mooi. Hoewel het mooi op het randje is. Dat is dan ook de uitdaging: Durf je dit nog mooi te vinden en in je hart te sluiten? Over die verliefde, onverstandige schoonheid gaat het.
Bibliografie:
1991 Le vent du nord VI+VII, A softer edge + Clichés, Catalogus.
1992 10 m2, 10 kunstwerken van 1 m2 in de nieuwbouw van het Triascollege , Leeuwarden. 1994.
De Zee, brochure uitgave van de Open Universiteit , Heerlen.
Hanneke Giezen is geboren op 6 augustus 1967 te Delft. Tussen 1986 en 1991 bezoekt zij de Academie voor Beeldende Kunsten St. Joost te Breda. In 1991 wordt zij door het Institut Néerlandais te Parijs gevraagd om deel te nemen aan de groepsexpositie 'Le vent du Nord VII'. Daarna volgen er meer exposities in Frankrijk (Parijs, Limoges, Sèvres). Hanneke Giezen woont en werkt in Breda.
http://users.skynet.be/florisjan/hanneke/index.html
Over mijn werk (tekst van de site van de kunstenaar) Mijn kunst gaat over mooi en lelijk, goede en slechte smaak en alles wat daarbij hoort. En dat is heel wat. Bij "mooi" hoort al gauw goed, intelligent, gevoelig en beschaafd. "Lelijk" is slecht, dom, lomp, volks. Om bij de mooie groep te horen omringen mensen zich met exquise pronk en pracht. Op die manier ontstijgen ze de middelmaat en vinden ze aansluiting bij de hogere echelons. Schoonheid en smaak hebben dus alles te maken met status en macht. De mechanismen rond schoonheid en smaak, kunst en kaste, vind ik verbazingwekkend. Dat komt vooral omdat ik een vreemde positie in dat spel heb. ik maak sierschoonheid, maar ben niet degene die ermee pronkt. Dat doen de kopers en verzamelaars. Die positie is vreemd maar vertrouwd. Alle meubelmakers, goudsmeden en hoedenmaaksters die voor adel en elite werkten moeten dat zelfde gevoel hebben gehad. Denk maar aan het naaistertje dat in de winterkou bij kaarslicht met blauwe vingers de parels op de baljurk van de prinses stikt, dat daarbij droomt van het schitterende galabal met de prinses als stralend middelpunt, terwijl zij zelf nooit haar nederige stulpje zal verlaten. Enzovoorts. Ik voel me verwant met dat naaistertje en de meubelmaker, maar er is ook een verschil. Zij volgden deemoedig de beeldtaal van de rijken, ik speel ermee. Soms letterlijk: ik bedek mijn beelden met zoveel schubben en uitsteeksels, dat ze onaanraakbaar worden. Ik kies voor symbolen van macht (bokalen en andere prijsbekers) en overvloed (bonbonnières en terrines). Ik leen vormen uit de barok en rococo en verwijs met mijn motieven naar de geïdealiseerde, gefantaseerde natuur en de edele samenleving waarin het presenteren van de potage of de pralines getransformeerd is tot een spel van fijn geslepen rituelen. Ik gebruik porselein, het materiaal dan van oudsher bestemd was voor de adel en dat de meest zuivere en meest weerbarstige klei is die er bestaat. Ik bedek dat porselein met glanzend glazuur en blinkend goud. Ik doe alles om schoonheid te etaleren, maar doe dat met weinig eerbied voor het betamelijke. Daarin verschil ik van de ambachtslieden. Mijn versieringen zijn te overdadig, het glazuur is wild, de hantering van het porselein is ruig, de vormen zijn asymmetrisch. Daarnaast ontdoe ik de objecten van hun dienstbare karakter. Ze zijn echt niet meer te gebruiken, je kunt ze alleen maar mooi wegzetten en er verliefd naar kijken. Door al die keuzes komen er elementen naar voren die niet geciviliseerd zijn: een speelse humor, sensualiteit, gulzigheid en begeerte. Daar gaat mijn werk dan ook vooral over; over de schoonheid van het uitzinnige, over hebzucht, pronkzucht, de liefde voor de overvloed. Natuurlijk zondig ik daarmee tegen de canon die "form follows function" en "less is more" predikt. Maar dat is prima. Ik houd niet zoveel van het Apollinische. Ik kies liever voor het Dionysische feest, voor de overgave aan een uitbundige schoonheid. En ik vind dat een ernstige zaak. Mijn werk is absoluut geen kamp vol ingewikkelde connotaties en cynische dubbelzinnigheid. Ik zoek serieus naar de grenzen van de schoonheid. Het is weliswaar een schoonheid die sommigen heel lelijk zullen vinden, maar ik vind het mooi. Hoewel het mooi op het randje is. Dat is dan ook de uitdaging: Durf je dit nog mooi te vinden en in je hart te sluiten? Over die verliefde, onverstandige schoonheid gaat het.
Portret en 'tulpenklomp' (bron website kunstenaar, met grote dank!).